POESÍA NA CHUVIA, NA NÉBOA...

MARÍA SILENCIO

Cabeleira de chuvia, ollos de néboa.
María Silencio, esfarrapada, á espreita.

Sempre agardando, pola noite, as barcas.
A túa anguria fala con olladas.

María Nocturna: no peirán ¿que esperas?
¿polo día non vives?
¿Naces cada solpor? ¿Cais de primeira estrela?

María Silencio, sempre dura e muda...
¿Cal é a barca que agardas?

Das fontes dos teus ollos
flúen ríos de sono.
Pero ti sempre dura e desvelada,
batida polo vento, no peirán...

María Silencio, eu roubaría
no ceu
a estrela de mel,
na agua
a estrela de prata,
pra che mercar a fala.

Se queres ulir flores,
dareiche a flor da lúa.

María do Mar, ¿que barca agardas?

¿Queres o sol, carne de lúa fría?

O sol é un porco-espiño disfrazado.
No mar agora, ourizo de mar, dorme.

Pescado pola cana do abrente,
dareicho eu, raiolante e mollado.

¡María Silencio, Voz Dormida: fala!

¿A que afogado esperas,
María da Sombriza Espranza?

María Silencio, ¿agardas a túa voz?
¿As ondas do mar levado roubároncha?

De chuvia e vento vestida,
María Silencio, calada...

Carvalho Calero, Ricardo (1980) Pretérito Imperfeito (1927-1961)